Twierdza Poznań  pierścień zewnętrzny

█
Fortyfikacje stałe twierdzy Poznań były skoncentrowane w śródmieściu i w pasie fortów wokół miasta, oddalonym około 4,5 km od centrum. Dla lepszego współdziałania fortyfikacji z armią polową oraz dla kontroli podejścia przeciwnika pod twierdzę, w czasach wojennej mobilizacji budowano dodatkowe, zewnętrzne pierścienie fortyfikacji o charakterze polowym.

█
Wybuch wojny światowej w sierpniu 1914 roku wymusił postawienie poznańskiej twierdzy w stan gotowości bojowej. Wokół twierdzy zbudowano pozycję wysuniętą o ok. 4 do 7 km przed główną linię obrony, otaczającą twierdzę od północy, południa i wschodu. Odcinek pozycji przebiegający w przybliżonej linii: Piotrowo - Sypniewo - Szczytniki - Koninko - Jaryszki był znacznie oddalony od głównej linii obronnej, dlatego otrzymał charakterystyczną, rozbudowaną strukturę, złożoną z samodzielnych, zamkniętych punktów oporu, oddalonych od siebie o ok. 600 m. Przerwy między punktami oporu były zamknięte liniowymi pozycjami strzeleckimi. Przed rowami strzeleckimi znajdowały się pasy przeszkód drutowych. Umocnienia te zostały zlikwidowane w 1917 roku.

█
Jesienią 1944 roku, w obliczu natarcia Armii Czerwonej, okupujący Poznań Niemcy rozpoczęli fortyfikowanie Poznania w ramach systemu przebiegających południkowo pozycji obronnych. Pozycja obronna nazwana "linią C" przebiegała ok. 15 km na wschód od centrum Poznania i stanowiła jednocześnie zewnętrzny pas obrony twierdzy Poznań. Pozycja obronna składała się z podwójnej linii okopów oraz położonego za nimi pojedynczego lub podwójnego rowu przeciwpancernego.

Wewnętrzne i zewnętrzne pierścienie obronne twierdzy Poznań. Linią ciągłą oznaczono pozycje z 1914 roku, linią przerywaną oznaczono przedni skraj pozycji z okresu II wojny światowej.

Fortyfikacje wysuniętej pozycji twierdzy Poznań z 1914 roku w rejonie Piotrowa i Koninka naniesiono czerwonym kolorem. Podstawowym elementem umocnień były punkty oporu piechoty (PO) o narysie owalnym. Między nimi rozmieszczono pozycje dla piechoty o narysie łukowym. Przedstawione fortyfikacje nie są zachowane, jednak w miejscach niektórych punktów oporu do dziś teren jest delikatnie pofałdowany, powtarzając ich owalny narys.

W dniu 29 maja 1944 roku amerykańskie siły lotnicze wykonały nalot bombowy na zakłady Focke-Wulfa w Poznaniu i w Krzesinach. Bombowce B-17 z 8 Armii Powietrznej USA, eskortowane przez myśliwce, zniszczyły hale montażowe, hangary i inne zabudowania fabryczne. Pamiątką po tych wydarzeniach jest bomba lotnicza 50 kg, wykopana podczas prac ziemnych w Głuszynie przy ul. Daszewickiej.

Drugowojenne fortyfikacje polowe „linii C” miały całkiem inny narys niż pierwszowojenne. Pozycje strzeleckie były zorganizowane w ciągłe linie, najczęściej podwójne lub potrójne, połączone ze sobą krótkimi łącznikami. Za pozycjami strzeleckimi znajdował się rów przeciwpancerny, często podwojony. Położenie rowu za pozycją strzelecką wynikało z obawy, że mógłby on być użyty przez strzelców przeciwnika. Do dzisiaj zachowało się kilka reliktów tych umocnień - fragment rowu przeciwpancernego i kilkaset metrów okopów.

Na fotografii lotniczej, wykonanej w lutym 1945 roku, widoczne są wszystkie omówione budowle militarne: umocnienia z 1914 roku odznaczają się jako cienie na polach (1), wyraźnie odcina się rów ppanc (2), a na północ od Piotrowa widać częściowo zniszczone zabudowania mieszkalne fabryki lotniczej Focke-Wulf (3). Fragment rowu zalanego wodą znajduje się na ul. Kopylnik, 400 m w stronę rzeki. Kopali go przymusowo mieszkańcy Sypniewa w 1945 roku.

█
Wewnątrz pasa obronnego, na polach między Głuszyną a Krzesinami znalazł się niezwykle ważny obiekt militarno-przemysłowy - fabryka lotnicza Focke-Wulf wraz z przyzakładowym lotniskiem, zbudowana w 1941 roku. Produkowano tu głównie doskonałe myśliwce typu Fw 190. Części do produkcji pochodziły m.in. z zakładów położonych w śródmieściu, na terenie obecnych Międzynarodowych Targów Poznańskich. W skład zakładów w Krzesinach wchodziły dwie duże hale produkcyjno-montażowe, 5 hangarów lotniczych, strzelnica do regulacji broni pokładowej i kilkanaście mniejszych budynków. W północnej części znajdowało się przyzakładowe lotnisko o dwóch pasach długości 1000 i 1200 m, o nawierzchni betonowej. Na południe od zakładów znajdowały się zabudowania mieszkalne. Pracownicy mieszkali też w barakach w Krzesinach. W maju 1944 roku alianckie naloty poważnie zniszczyły fabrykę, powodując kilkumiesięczną przerwę w produkcji. Część produkcji rozśrodkowano do pobliskich fortów (nr I, II i III) oraz do nowych budynków, położonych w lasach w okolicach Krzesin, Gądek i Robakowa. W 1945 roku lotnisko przeszło w ręce sowieckie i dopiero w 1954 roku przeszło pod zarząd polski. Do dzisiaj lotnisko zostało znacznie rozbudowane i jest siedzibą 31 Bazy Lotnictwa Taktycznego. Ze starych zabudowań Focke-Wulfa zachował się jeden hangar, część strzelnicy i kilka pomniejszych budynków.